Mijn naam is Lin Naomi en ik ben 26 jaar. Ik woon samen met mijn partner en hondje in Zuid-Limburg. Ik ben zangeres en ik doe vrijwilligerswerk op een dagbestedingsplek. Ook houd ik een Instagram account (lievenaomi) bij waar ik mijn ervaringen en mijn weg naar herstel deel. Na een traumatisch verleden met huiselijk geweld, jeugdzorg, misbruik, verslavingen en mentale problematiek binnen de familie en uiteindelijk het overlijden van mijn zusje, koos ik ervoor het leven met beide handen aan te grijpen en zo begon mijn reis naar herstel.  

Vroege jeugd

Mijn jeugd was in één woord turbulent. Toen mijn moeder zwanger was van mijn tweelingzusje en mij, overleed mijn tweelingzusje met 5 maanden zwangerschap. Tot mijn 7de levensjaar vond er huiselijk geweld plaats binnen ons gezin. Dat gezin bestond uit mijn moeder, stiefvader, (half)broertje en (half)zusje. In die tijd verhuisden we vaak naar blijf-van-mijn-lijf huizen, (crisis) pleeggezinnen en weer terug naar mijn stiefvader. Toen ik 7 jaar was, werden we alle 3 voorgoed uit huis geplaatst. We kwamen in een pleeggezin terecht, waar we later uit elkaar gehaald werden vanwege de gedragsproblemen van mijn broertje en zusje. Zij werden overgeplaatst naar een leefgroep en ik bleef achter in het pleeggezin.  

Puberteit

Vanaf mijn puberteit begon ik mentale klachten te ontwikkelen. Door de trauma’s die ik had opgelopen, had ik moeite met voelen en daardoor ook automatisch met het uiten hiervan. Ik was meestal stil, lachte alleen maar en had moeite om gevoelens zoals verdriet, boosheid en angst te uiten. Dit stapelde zich op, waardoor ik rond mijn 12de erg somber werd, een depressie ontwikkelde, begon met automutileren en suïcidaal werd. Later kreeg ik hier hulp voor door middel van gesprekken met een psycholoog. Dit bleek uiteindelijk niet genoeg te zijn, waardoor ik naar een kliniek voor persoonlijkheidsstoornissen ging. Daar heb ik weer leren voelen en gevoelens leren uiten.  

Familieproblemen

Na de kliniek, mocht ik weer bij mijn moeder wonen. Mijn moeder heeft een alcoholverslaving, maar was toen al jaren clean hiervan. Ze viel terug toen ik bij haar kwam wonen. Ook met mijn broertje en zusje ging het niet goed. Zij ontwikkelden beiden ook mentale problemen waardoor ik vaak slecht nieuws telefoontjes kreeg. Ik voelde me altijd verantwoordelijk voor mijn broertje en zusje, nam de moederrol op mij. Mijn moeder en hun vader konden niet goed voor hen zorgen, dus voelde ik dat ik dat moest doen. Later leerde ik dat het niet mijn verantwoordelijkheid is en ook nooit is geweest. Ik was een kind en het was niet mijn taak om voor ze te zorgen of ze te redden. Dat was een taak van de volwassenen en uiteindelijk ook hun eigen verantwoordelijkheid.  

Overlijden zusje

Op 10 april 2024 overleed mijn zusje. Zij koos ervoor om te stoppen met eten en drinken, nadat meerdere euthanasieverzoeken werden afgewezen. Dit is uiteindelijk voor mij het kantelpunt geweest. Ik stond altijd in overlevingsstand en dat heeft mij door alles heen geholpen. Ik weet zeker dat als ik alles heel bewust en met al mijn gevoel had moeten doorstaan, ik hier nu niet geweest was. Maar nadat Dunya overleed, was het tijd om mij op mezelf te gaan focussen, te gaan voelen en alles te gaan verwerken. Dat gebeurde dus ook, waardoor het leek alsof alles wat er in al die jaren gebeurd was, in een grote golf allemaal naar boven kwam. Ik belandde in een heftige depressie, gevolgd door een crisisopname. Ik kon bijna niet meer eten, had slaapproblemen en elk uur leek er één te veel. Ik was eigenlijk in totale shock, leek het wel. Ik kreeg slaapmedicatie en kalmeringsmiddelen en moest zo maar de dag proberen door te komen. 

Knop om

In mijn laatste week van de crisisopname gebeurde er iets. In één keer kwam de gedachte in mij op: ‘Ik ga het leven leven, wat Dunya niet heeft kunnen leven’. En vanaf toen ging er een knop om en koos ik ervoor het leven met beide handen aan te grijpen en te gaan voor herstel. Ik mocht weer naar huis en kreeg ontzettend veel steun vanuit mijn partner, (schoon) familie en dagbesteding. Dit heeft mij echt geholpen in deze tijd. Ik voelde me sterker en besloot weer hulp te gaan zoeken. Ik melde me aan bij Yes We Can Clinics voor een dagbehandeling van 8 weken.    

Yes We Can Clinics

23 september 2024 startte mijn dagbehandeling in Eindhoven. Ik kwam binnen als een heel stil, verlegen persoon die niemand durfde te vertrouwen. Ik ging meteen in een hoekje zitten aan een tafel zodat ik overzicht had over de hele ruimte en iedereen die daarin aanwezig was. Dit was voor mij een manier om een gevoel van controle te krijgen over de situatie. De eerste weken was het vooral kennismaken, meedraaien met de groep en mezelf langzaam steeds meer openstellen. Vanaf week 3 begon het voor mij eigenlijk pas echt. Toen moest ik mijn levensverhaal delen in de groepssessie en lag dus alles open. Ik leerde veel over de dramadriehoek (Slachtoffer, Aanklager, Redder). Dit is mij het meest bijgebleven en heeft mij ook het meest geholpen om inzicht te krijgen in mijn gedrag en ook het gedrag van anderen. Maar ook het lotgenotencontact was echt heel belangrijk. Iedereen die daar zat had wel iets meegemaakt en dat gaf verbinding.  

Nieuw begin

Na de dagbehandeling voelde ik me een heel ander persoon. Ik had geleerd waarom ik bepaald gedrag vertoonde. Door dit inzicht, kon ik het ook veranderen. Ik stond sterker in mijn schoenen, durfde mezelf te uiten, kwetsbaar op te stellen en eerlijk te zijn. Ik besloot dat ik anderen wilde ondersteunen door mijn ervaringen te delen. Hierdoor kan ik anderen het gevoel geven dat ze niet alleen zijn en dat er mogelijkheid tot herstel is. Ik dacht; ‘Als ik het kan, kunnen anderen het ook’. Hier haal ik zoveel energie uit. Ik heb van mijn trauma’s mijn kracht gemaakt en breng dit graag over op anderen. Naar mijn mening is inzicht krijgen, actie ondernemen en reflecteren het belangrijkste binnen mijn herstelproces. En vallen is niet erg, vallen is juist goed. Zo zie ik herstel. Een proces van vallen, opstaan, leren en weer doorgaan. Steun van de mensen om je heen, is natuurlijk erg belangrijk. Of dat nu van (schoon)familie, vrienden, school, werk of wat dan ook is. Steun maakt alles draaglijker en kan je echt ergens doorheen helpen. 

Valkuilen 

Natuurlijk zijn er altijd valkuilen, in mijn geval triggers. Personen, gebeurtenissen, situaties waar je geen invloed op hebt die altijd op je pad kunnen komen zonder dat je het verwacht. Dat zijn vaak de meest moeilijke situaties. Wat mij hierin helpt is de cirkel van invloed. Alles binnenin de cirkel, zijn dingen waar jij wel invloed op hebt. Jouw gedrag, grenzen aangeven, jezelf uiten enz. Dit geeft mij een gezond gevoel van controle. Alles wat buiten de cirkel staat, heb je geen invloed op. Het gedrag van mensen, gebeurtenissen die buiten jouw macht liggen enz. Dat zijn de dingen die je mag gaan leren loslaten. En dat wil niet zeggen, dat je het niet meer mag voelen. Aan je gevoel kun je niks veranderen, dat ontstaat vaak gewoon. Maar je kunt wel je gedrag veranderen, hoe je ergens mee omgaat en hiermee meer grip op de situatie krijgen. 

Het heden

Ik ben trots op mezelf, dat is iets wat ik eerder nooit durfde uit te spreken. Ik mag er zijn, ik ben waardevol en er wordt van mij gehouden. Deze woorden kon ik eerder nooit over mezelf zeggen. Mijn kritische stem was namelijk constant aanwezig. Maar nu durf ik deze woorden met kracht en overtuiging uit te spreken en begin ik ze ook steeds meer zelf te gaan geloven. Ik doe de dingen die ik leuk vind. Ik zing, ik wandel, ik onderneem leuke activiteiten, ben onafhankelijker geworden en geniet van het leven. Het helpt mij nog steeds om hier af en toe even bewust bij stil te staan. Kijken naar waar ik vandaan kom en waar ik nu sta. Dat geeft mij moed, vertrouwen en een oprecht gelukkig gevoel. Ik volg nu ook de opleiding tot ervaringsdeskundige via een thuisstudie en dit bevalt mij heel goed. Ik vind het leuk en interessant. Ook leer ik nog steeds heel veel over mijn eigen herstel door deze opleiding.  

De Toekomst

In de toekomst hoop ik misschien wel ergens als ervaringsdeskundige aan de slag te kunnen gaan. Ik hoop anderen te kunnen blijven inspireren en motiveren. Ik wil verder blijven gaan met zingen, mijn stem laten horen. Ook heb ik een hele lieve partner en een heel grote kinderwens. Ik hoop dat deze wens over een tijd in vervulling gebracht mag worden. Ik hoop dat ik het leven wat ik nu heb en hoe het eruitziet, gewoon mag blijven voortzetten.