Mijn naam is Nancy en ik ben 50 jaar. Ik ben moeder van 3 meiden en gelukkig getrouwd. Ik ben een kwetsbare moeder die vlak na de geboorte van mijn jongste twee kinderen een psychose mee maakte en een aantal jaren later opnieuw. Dit waren zeer ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven. Ik wil graag mijn ervaringen inzetten om andere mensen te ondersteunen en herkenning en hoop te bieden in hun herstel.
Perfecte Moeder
Als je aan mij vroeger als kind vroeg: ‘wat wil je later worden?’ dan zei ik “moeder”.
Dit moederschap was en is het belangrijkste in mijn leven. Het geeft mij voldoening en geeft inhoud aan mijn bestaan. Toch is het moederschap voor mij veranderd nadat ik psychisch in de knoop kwam met mezelf. Ik was de eerste jaren vooral bezig de beste moeder ter wereld te worden. Iemand die alles voor haar kinderen over had en haar eigen belangen opzijzette. Goed was niet goed genoeg. Ik heb inmiddels geleerd dat deze perfecte moeder niet bestaat en: als ik niet goed voor mezelf zorg, ik dat ook niet voor een ander kan doen. Ik bewaak nu mijn grenzen beter en zorg dat ik genoeg energie heb om in balans te blijven. Ik neem gedurende de dag tijd voor mijzelf en zorg voor een goede nachtrust.
Psychose
Ik groeide op in een warm en stabiel gezin en was een vrolijke, zelfverzekerde meid. Na een onbezorgde jeugd en een fijne pubertijd stapte ik op mijn 26e in het huwelijksbootje. Een jaar later werd ik moeder van een prachtige dochter. Naast de gelukkige en fijne momenten met haar waren er ook zorgen. Haar ontwikkeling ging niet zoals andere kinderen en na veel aandringen bij instanties werd er onderzoek gedaan naar een mogelijke oorzaak. Ze bleek een verstandelijke beperking te hebben en heeft later ook een autisme diagnose gekregen. Intussen was ik zwanger van onze tweeling die na 38 weken gezond op de wereld kwamen.
Toen ging het mis. Na negen maanden borstvoeding was ik lichamelijk en geestelijk uitgeput. Door chronische slaaptekort, veel piekeren en verwaarlozing van mijn eigen behoeften kwam ik in een psychose terecht. Ik belandde in een psychiatrisch ziekenhuis en werd daar opgenomen op een gesloten afdeling. Ik was compleet in de war en de realiteit kwijt. Ik was in mijn waanidee ontzettend bang om te gaan slapen, wat de psychose alleen maar erger maakte.
De weg naar herstel
De rust en regelmaat in het ziekenhuis, goede nachtrust en de medicatie hebben mij geholpen om weer met beide benen op de grond te komen. Ik realiseerde mij wat er was gebeurd en ik wilde zo snel mogelijk terug naar mijn gezin. Dit was een enorme drijfveer om beter te worden. Ik wilde zo graag weer voor mijn kindjes zorgen, maar moest eerst leren goed voor mijzelf te zorgen. Verschillende therapieën volgden, waarvan ik vooral de creatieve therapie goed kan herinneren. Creativiteit is voor mij een manier om even dicht bij mijzelf te komen. Als klein meisje hield ik al van tekenen en kleuren en ik doe dit nog steeds heel graag. Ik kan ook mijn emoties kwijt op papier of steentjes die ik beschilder. Ik word er vrolijk van en vergeet even alles om mij heen. Dingen die in mijn leven gebeuren kan ik beter verwerken als ik creatief bezig ben.
Na drie weken opname mocht ik terug naar mijn gezin. Met behulp van een gespecialiseerde thuishulp en heel veel steun van familie en vrienden kon ik langzamerhand mijn moederrol weer vervullen. Het heeft een hoop doorzettingsvermogen, wilskracht en geduld gekost om het dagelijkse leven weer aan te kunnen. Door de psychose was ik mijn zelfvertrouwen helemaal kwijtgeraakt. Ik twijfelde aan mijzelf en mijn mogelijkheden. Toch is het mij gelukt om beetje bij beetje weer voor mijzelf en mijn gezin te zorgen. Door de dagelijkse dingen weer op te pakken, eerst samen met de mensen om mij heen en daarna weer alleen met mijn kinderen terwijl mijn man werkte.
In de jaren die volgden bouwde ik mijn zelfvertrouwen weer op en de medicatie af. Door weer dingen te gaan ondernemen, zoals een tekenopleiding te volgen en vrijwilligerswerk te gaan doen op de school van mijn kinderen, voelde ik mij weer waardevol en deel van de maatschappij. Ik kon weer genieten van mijzelf en mijn omgeving. We verwelkomden twee hondjes in ons gezin. De dagelijkse wandelingen met hen deden mij goed. Ik was weer gelukkig met mijzelf en mijn leven.
Terugval
Ons leven liep stabiel totdat ik mijzelf steeds meer bezig ging houden met paranormaliteit. Ik ben van kinds af aan al een gevoelig mens die bang is voor het donker en voor energieën om mij heen. Vooral in de nacht voelde en hoorde ik dingen die anderen niet ervoeren. Ik verloor mijzelf in het contact met overleden familieleden en lag weer vele nachten wakker. Dit resulteerde opnieuw in een psychose. Dit keer geen opname maar wel een crisisteam dat opnieuw medicatie en veel rust voorschreef. Tevens kreeg ik het advies om mijzelf af te sluiten voor mijn paranormale aanleg en interesse. Mijzelf hier niet meer mee bezig te houden was in het begin wel moeilijk, maar gaf ook een stuk rust. Ik wilde graag anderen helpen met deze gave,maar voor mijzelf is het beter dit via een andere manier te doen. Bijvoorbeeld met mijn creativiteit.
Mijn man en familie hebben mij geholpen om het gezin draaiende te houden. Het voelde als een enorm falen dat dit nogmaals was gebeurd. Ook schaamde ik mij tegenover mijn kinderen die dit deze keer bewust meemaakten. Zij zagen de kwetsbaarheid van hun moeder en dat vond ik heel moeilijk om te accepteren. Dat paste natuurlijk niet in de perfecte moederrol die ik voor ogen had. Door liefdevol te zijn naar mijzelf en erover te praten ontstond er langzaamaan begrip voor wat er was gebeurd. Ook kwam het besef dat ik een psychische kwetsbaarheid heb. Ik heb toen besloten om de antipsychotica en de schildklier medicatie niet meer af te bouwen en te blijven gebruiken. Ik ben op zoek gegaan naar mezelf mét mijn kwetsbaarheid en vond een nieuwe versie van mijzelf. Door te accepteren dat ik mezelf niet te veel kan belasten en balans nodig heb in mijn leven heb ik een nieuw evenwicht gevonden.
Trots
Ik ben nu alweer een aantal jaren stabiel en terugkijkend op wat er gebeurd is kan ik zeggen dat ik trots ben op mijzelf. Trots dat ik inmiddels een sociale vrouw ben die haar grenzen bewaakt. Ik zorg voor een balans tussen inspanning en ontspanning. Ik bewaak mijn nachtrust en verdeel mijn energie tussen mijzelf en mijn omgeving. Ik ben iemand die een hoop liefde te geven heeft aan haar omgeving maar ook aan zichzelf. Ik ben niet de perfecte moeder, want ik weet inmiddels dat die niet bestaat! Maar ik geniet van mijn leven in mijn gezin. Ik heb inmiddels weer zelfvertrouwen opgebouwd door dingen te ondernemen, zoals vrijwilligerswerk en creatieve cursussen. Ik geniet van mijn opgroeiende dochters en hun ontwikkeling naar mooie stabiele volwassenen. Ieder op haar eigen manier.
Sinds twee jaar woont mijn oudste dochter in een begeleide woonvorm. Hierdoor is er ruimte gekomen in mijn leven om verder te kijken dan mijn gezin. Mijn verlangen om andere mensen met een psychische kwetsbaarheid te ondersteunen met mijn ervaringen heeft ervoor gezorgd dat ik mijzelf heb aangemeld bij de Hoofdzaak. Ik ervaar hier de kracht van lotgenoten. Hoe het is om herkenning te vinden in de verhalen van elkaar. Om te ervaren dat ervaringskennis delen verzachtend en verhelderend kan werken. Delen doet helen. Het gevoel te ervaren dat ik niet alleen sta in mijn kwetsbaarheid en dat ik deze kwetsbaarheid kan inzetten als kracht om anderen te helpen in hun proces. Een luisterend oor bieden en hoop geven aan iemand die net als ik in herstel is.
