Conrad komt uit een onveilig gezin en had zelf ook een psychische kwetsbaarheid, maar hij zou het allemaal ook niet anders gewild hebben dan het is gegaan, want daardoor is hij nu de man die hij wil zijn.

Het begin

In 1978 werd ik geboren in een gezin (vader, moeder, broer, zus). Op mijn zesde raakte mijn pa zijn baan kwijt. Hier kon hij niet mee omgaan en begon te drinken. Van een paar biertjes al snel een fles jenever per dag. Hij had een kwade dronk, veel geschreeuw, gekleineerd en af en toe vielen er ook klappen. Ik kreeg iedere dag te horen dat het niets werd met mij en dat ik dom was. Iets waar ik in ging geloven maar ergens achter in mijn hoofd wist ik dat het niet zo was. Hierdoor groeide ik op in angst en een altijd gespannen sfeer. Op mijn dertiende sliep ik met een mes onder mijn kussen, want hij kon ineens mijn slaapkamer opstormen als hij weer te veel ophad. Dit alles resulteerde in een angststoornis waar ik niet meer mee kon leven.

Alleenzaamheid

Al heel mijn leven heb ik het gevoel gehad niet begrepen te worden. Anders dan de rest. Ik voel anders, denk anders en praat anders. Ik had wel vrienden, maar in gezelschap was ik nog alleen. Dat en het gegeven dat er gezegd werd dat het niets met mij werd maakte het dat ik mijzelf een soort van ‘misfit’ voelde. Een zeer eenzaam bestaan. Later bleek dit ADD te zijn.

De coping die verslaving heet

Toen ik zestien was tot en met mijn vierentwintigste heb ik dan ook non-stop geblowd om niets te voelen. Doordat ik gestopt was met blowen kreeg ik al mijn angsten en gedachten weer terug. Ik kon hier niet mee omgaan en ben zelf aan de drank gegaan voor twee jaar. Tot mijn moeder zei; je bent precies je vader. Dit was een verhelderende klap in mijn gezicht en ben hier meteen mee gestopt. Sindsdien heb ik geen druppel meer gedronken. Het UWV wilde dat ik weer aan het werk ging en ik moest naar een sollicitatietraining, dit terwijl ik mijn mbo-diploma al had. De dag voor dat ik daar heen ging kreeg ik een telefoontje dat mijn zus zich suïcideert had. Ik heb hier toen niks mee gedaan, want ik vond dat ik sterk moest zijn voor mijn ouders en er moest brood op de plank komen. Door pure volharding heb ik acht jaar op de bouw gewerkt. Waar ik in het achtste jaar letterlijk in elkaar gezakt ben, ik kon niet meer en kwam thuis te zitten. Alles wat ik al die jaren verdoofd, weggestopt en genegeerd had haalde mij in.

De donkerste periode van mijn leven

Ik was depressief niet wetende dat het nog erger kon. Ik ging naar een psychiater die mij heerlijke pillen voor schreef, hier werd ik verslaafd aan. Vroeg meer en meer en die kreeg ik ook. Dit resulteerde in een manie van vier maanden waarnaar ik in de diepste depressie geraakt ben die ik me kon voorstellen. In 2009 op mijn verjaardag besloot ik een einde te maken aan mijn leven, gelukkig was er die hand van een agent die mij tegen gehouden heeft om niet voor die zesde trein die langs kwam te springen.

Het begin van een beter leven

Een dag later werd ik opgenomen op de Paaz voor zes maanden. Na die zes maanden nog twee maanden vijf-daagse dagbehandeling. Tijdens mijn opname gaf een mede cliënte mij aan dat ik ervaringsdeskundige zou moeten worden.
De vrouw die dit zei heeft nu o.a. het boek PAAZ geschreven. Want iedereen op de Paaz (cliënten) kwamen met mij praten en niet met de begeleiding over hun problemen en ik wist ze nog te helpen ook. Ik werd gediagnosticeerd met ADD, waardoor veel puzzelstukken uit mijn verleden op hun plek vielen. Tijdens die opname verliet mijn toenmalige vrouw mij en ging er vandoor met een ander. Na mijn opname probeerde ik weer te integreren in mijn eigen werk. Dit hield ik een half jaar vol en besloot overal mee te stoppen en een jaar te gaan genieten van het leven. Dit werden er drie. In die tijd leerde ik mijn huidige vrouw kennen. Iedereen zei: wat moet je met een verslaafd iemand, het gaat net zo goed. Maar ik zag de vrouw achter de verslaving een vrouw met een gouden hartje. Samen hebben we haar er in twee jaar van de verslaving af gekregen. Hierna werd ze zwanger en kregen we een dochtertje. Toen ik mijn dochtertje voor het eerst vast hield, voelde ik iets wat ik niet kende. Onvoorwaardelijke liefde. Ik vocht hiertegen, maar je wint het niet van z’n klein meisje. En door haar kan ik weer positieve gevoelens toelaten. Ik besloot zevenenhalf jaar geleden iets te gaan doen met mijn ervaringen, want nu was ik er klaar voor. Ik nam contact op met Mediant en ging daar aan de slag, eerst vrijwillig en na de opleiding tot ervaringswerker te hebben gedaan, nu al weer zes jaar als ervaringswerker bij ACT complexe zorg/bemoeizorg en de schijf van herstel. Inmiddels ben ik senior ervaringswerker. En heb ik laten zien dat iedereen die zei: het wordt niets met jou, ongelijk had. En heb in de donkerste hoeken van het leven geleefd. Heb woeste zeeën bevaren en mijn demonen bestreden. Er weer uitgeklommen en gewerkt aan een beter bestaan. Ik doe nu werk waar bij ik mijzelf moet zijn en hoe mooi is dat…..

‘En op dit alles ben ik trots. Ik zou het allemaal ook niet anders gewild hebben dan het is gegaan.
Want daardoor ben ik nu de man wie ik ben.‘