Madelief is een vrouw met een kwetsbaarheid voor psychoses en depressies

Wanneer het in de winter hard ging vriezen dan …

Schaatsen heb ik geleerd op de vele slootjes, die er in mijn omgeving lagen

Als het ’s winters gevroren had en de slootjes waren bevroren was het heerlijk om na schooltijd met mijn zusje te gaan schaatsen. Wij schaatsten, totdat het donker werd. Onze ouders hadden geen tijd om met ons naar de kunstijsbaan te gaan. Dus op het moment dat ik een rijbewijs gehaald had werden mijn zusje en ik lid van een schaatsvereniging en gingen wij naar de kunstijsbaan.

Ik beleefde veel plezier aan het schaatsen en ik leerde mijn man kennen via het schaatsen

Mijn man en ik schaatsten bij voorkeur op natuurijs. Wij hebben veel tochten geschaatst in Giethoorn en omgeving. In 1986 heb ik de Elfstedentocht geschaatst. Dat was een prachtige ervaring.

Jaren later kreeg ik een depressie met psychotische kenmerken

Na steeds weer andere antidepressiva en antipsychotica te hebben geslikt werd ik opgenomen op de afdeling depressie van het UCP. Na enige tijd werd besloten dat ik zou worden behandeld met ECT (electroconvulsietherapie). Tijdens deze periode van depressie probeerde ik wel te wandelen, als ik mijn bed uit kon komen, samen met mijn man of vriendinnen en probeerde ik hard te lopen. Ook in het UCP kreeg ik PMT (psychomotorische therapie) waarbij wij als groep gingen wandelen of hardlopen. Dit kostte mij enige moeite. Eigenlijk was dit voor mij onvoorstelbaar, omdat ik altijd van sporten heb gehouden.

Na de ECT probeerde ik thuis de draad van het sporten weer op te pakken

Mijn zusje en vriendinnen stimuleerden mij om weer te gaan schaatsen. Hier kreeg ik ook wel weer zin in. Schaatsen is een ‘technische’ sport, waarbij coördinatie en balans erg belangrijk zijn. Door de ECT functioneerde mijn coördinatie niet zo goed meer. Op de 400 meter kunstijsbaan kon ik de bochten niet goed meer schaatsen. Ik was bang dat ik zou vallen, wat erin resulteerde dat ik geen ‘beentje over’ meer durfde te doen. Steeds weer heb ik geprobeerd om de bochten te oefenen en na een aantal seizoenen kreeg ik meer vertrouwen in mijn kunnen, zodat het schaatsen wat soepeler ging.

Wel probeerde ik nog op natuurijs te schaatsen, als dit zich voordeed, maar kon niet goed met de ‘groep’ mee komen

Ik had moeite om de scheuren in het ijs te ontwijken. Soms viel ik dan hard op het ijs. Vooral vlak na de ECT (en medicijnen) was mijn reactievermogen minder geworden. Uiteindelijk is mijn coördinatie beter geworden, mede doordat ik yoga-oefeningen ben gaan doen. Ook werd door de yoga mijn balans beter. Omdat het psychisch beter met mij ging slikte ik minder medicijnen. Mijn zelfvertrouwen nam toe en ik schaatste met meer plezier. Het is nog altijd zo dat de aanhouder wint.