Mijn alias is Jas, de naam van mijn Opa. Ik ben gespecialiseerd in het beschrijven van medische product toepassingen. In 2002 is de diagnose manisch depressief gesteld en sindsdien ben ik aan mezelf gaan werken. Het belangrijkste wat ik daarbij geleerd heb is dat ieder mens een liefdevolle oorsprong heeft, dus ik zelf ook.

Van Sanatorium tot droombaan

Jeugdtrauma

Ik ben in 1969 geboren als hoogsensititief kind, maar dat begrip was toen nog helemaal niet bekend, vooral niet op het platteland in Brabant. Ik was een vrolijk kind met een enorme fantasie en oog voor detail. Op mijn tiende voltrok zich een ware ramp: binnen drie maanden stierven mijn opa, mijn buurman en een goede huisvriendin van mijn ouders. De laatste kreeg nota bene bij ons in huis een hersenbloeding. Aangezien mijn ouders vooral druk waren met hun eigen verdriet moest ik het zelf maar uitzoeken. Een trauma was geboren.

Eeuwige enthousiasteling

Ik ontwikkelde al snel een dwangneurose, waarbij ik alles een specifiek aantal keer aan moest raken of moest herhalen in mijn hoofd. Dodelijk vermoeiend en ik deed er alles aan om dat voor de buitenwereld te verbergen. Mijn ouders deden net of ze het niet zagen, waardoor ik mezelf onbewust wijs ging maken dat negativiteit er niet mocht zijn. Ik werd voor de buitenwereld een eeuwige enthousiasteling en draaide al het negatieve in een oogwenk om naar iets positiefs. Maar van binnen werd ik een steeds grotere perfectionist die zichzelf geen enkele fout toestond.

Soul-mate

Op mijn twintigste ging ik met een vriend op de motor door Europa toeren en was het plan om voor een dag op bezoek te gaan bij vrienden op een camping in Joegoslavië. Omdat ik mijn paspoort bij de grens was verloren, moesten we noodgedwongen tien dagen op die camping blijven, want zolang duurde het om een vervangend paspoort regelen. In die tien dagen kwam ik mijn soul-mate tegen waarmee ik nu al dertig jaar samen ben en ruim twintig jaar getrouwd. Gelijk vanaf het begin was zij mijn veilige haven en drijvend op een luchtbedje in zee vertelden we elkaar onze diepste geheimen.

Pandora’s Box

Heel voorzichtig kwamen er scheuren in mijn perfectionistische bouwwerk en mocht ik me voor het eerst onzeker voelen. Op onze huwelijksdag werd ik bij het Maria altaar ineens intens emotioneel en vele jaren later besefte ik dat ik op dat moment realiseerde dat er echt iemand van me hield. Precies een jaar later, op een dramatische teambuildingdag in 1999, ging het helemaal mis. Ik had een duivels plan bedacht om het eindspel van die dag te winnen, maar dat liep volledig uit de hand. Ik liep een uur lang met mijn ziel onder mijn arm om het spel te redden maar ik werd uitgemaakt voor Judas en niemand wilde nog iets met me te maken hebben. De volgende dagen op het werk ging dat gewoon door. Ik voelde letterlijk een schok in mijn hart en Pandora’s Box was geopend. Ik zag continu een prachtig geel licht in mijn geest en mijn hersenen draaiden overuren om alle opkomende vragen te begrijpen. Maar tevergeefs.

Mijn Kruisweg

Drie maanden later, op 7 januari 2000, werd ik voor het eerst psychotisch en stortte mijn wereld in elkaar. Ik zou naar Portugal gaan om te promoveren maar dat was in één klap van tafel. Ik dacht dat ik God was en de tijd zou kunnen verzetten, maar dat bleek niet zo te zijn. Een half jaar later kreeg ik weer een psychose en dit keer dacht ik dat ik de Duivel was die een eeuwige strijd met God leverde. Weer een half jaar later kreeg ik mijn derde psychose die in het teken stond van de Liefde tussen God en de Duivel. Dit leidde tot een opname in het Santorium in Zeist op Goede Vrijdag de dertiende om 15:00 ’s middags, het begin van mijn kruisweg. In de elf dagen dat ik opgenomen ben geweest, heb ik twee belangrijke tekeningen gemaakt en is de diagnose bipolaire stoornis gesteld.

Liefdevolle oorsprong

Het uitwerken en begrijpen van die twee tekeningen heeft bijna twintig jaar geduurd. Het heeft me ontzettend veel inzicht gegeven en samen met de talloze therapieën die ik gevolgd heb, ben ik teruggekeerd naar mijn liefdevolle oorsprong. Ik weet nu dat liefde een werkwoord is en dat liefde een constructieve en een destructieve kant kent. Beide zijn nodig om een liefdevol persoon te zijn, maar helaas zijn we de laatste 2000 jaar erg druk bezig geweest om de destructieve kant te onderdrukken met alle gevolgen van dien. In het Sanatorium zei een mede patiënt tegen me: “We zijn allemaal geboren als lief klein baby’tje: zelfs Hitler.” Dat was erg schokkend om te horen, maar ik weet nu dat ze helemaal gelijk heeft.

Moeiteloos leven en werken

Tijdens mijn hele traject heb ik altijd veel gedeeld met mijn werkgever. Maar dat is me duur komen te staan. Naast het feit dat ik op die manier versneld in de ziektewet kwam, met alle financiële gevolgen van dien, was het ook een belemmering om verder te komen. Ze achtte mij daar niet toe in staat. Ik durfde steeds niet te solliciteren omdat ik bang was dat ze naar mijn verleden zouden vragen, maar op mijn 47^ste kwam ik erachter dat het verboden was om daarnaar te vragen, tenzij je een fysiek beroep hebt zoals brandweerman of ambulance verpleger. Dat was het laatste zetje wat ik nodig had om op mijn vijftigste mijn droombaan te realiseren. Ik werk nu als consultant bij een grote multinational en ik vlieg de hele wereld over om mijn kennis en ervaring te delen met anderen. Dat gaat me moeiteloos af (inspanning vanuit ontspanning) en ik ben een heel gelukkig man. Uit mijn lessen uit het verleden heb ik er wel bewust voor gekozen om niets over mijn medische toestand te delen met mijn huidige werkgever. Ik werk dus met een geheim wat ik denk ik pas prijs ga geven op de dag van mijn pensioen (of misschien wel nooit).

Vroeger was ik altijd bang om gek te worden, maar nu ik dat officieel ben, voel ik me gezegend. Als er een pil zou zijn die me terug zou brengen naar het moment van voor mijn ‘ziekte’ dan weet ik zeker dat ik die niet zou nemen.

Liefs,

Jas (fictieve naam uit zelfbescherming)